Aan een Turkse universiteit werden eerstejaarsstudenten ad random verdeeld in twee groepen. Beide groepen kregen gedurende vier weken lesstof aangeboden rondom het thema patiëntveiligheid, met één bijeenkomst per week. De controlegroep ( n = 44) kreeg klassikaal les met videomateriaal, groepsgesprek en huiswerkopdrachten; de interventiegroep (n = 45) bereidde zich vooraf voor met video en interactieve leerstof.
Data werd verkregen met behulp van demografische gegevens, een kennistest over patiëntveiligheid (pre-, posttest en zes weken later) en de Patient Safety Competency Self-Evaluation Scale (PSCSE) (direct na afloop en zes weken later). De kennistest bevatte vragen over algemene kennis (vier vragen), herkennen van patiënten (twee vragen), administratie van medicatie (zes vragen), valpreventie (vijf vragen) en infectiebestrijding (drie vragen). De PSCSE is een vijfpuntsvragenlijst met 36 items in drie categorieën: kennis (zeven items), vaardigheden (negentien items) en houding (tien items).
Resultaten: de demografische gegevens laten geen significante verschillen zien. Ook wat betreft pretest van de kennistoets zijn beide groepen vergelijkbaar. Bij de posttest en vervolgtest scoorde de interventiegroep gemiddeld significant hoger dan de controlegroep, en ook bij PSCSE behaalde de interventiegroep een significant hogere gemiddelde totaalscore.
De auteurs concluderen dat de omgekeerde leerbenadering een beroep doet op verschillende leerstijlen en aanzienlijk bijdraagt aan de ontwikkeling van cognitieve, affectieve, psychomotorische en intellectuele vaardigheden. Het zorgt voor een beter begrip van de leerstof (begrijpen in plaats van onthouden) en zou zeker een plaats moeten krijgen in de curricula van de verpleegkundeopleidingen.
Samengevat door: Joke van der Meer