Met de verkiezingen voor de deur breekt er een belangrijke tijd aan voor Nederland, maar zeker ook voor onze zorgsector. Nu er twaalf jaar lang een neoliberale wind heeft gewaaid door ons zorglandschap staat nog weinig van onze ooit zo gevierde zorgsector overeind. ‘Als je kijkt naar waar de zorg in Nederland al heel lang staat. Ik heb wel eens de vergelijking gemaakt: we staan gewoon stil op de snelweg en we worden rechts ingehaald.’ Deze pijnlijke conclusie trok minister van Volksgezondheid Welzijn en Sport Ernst Kuijpers bij het talkshowprogramma Op1. Nu Mark Rutte eindelijk plaatsmaakt en er na jaren een goed links alternatief lijkt te zijn, is er dit jaar écht wat te kiezen.
Er hangt een lamgeslagen cynische sfeer in het klaslokaal als onze docent de aanstaande verkiezingen aanhaalt. Met een hoopvolle blik vraagt ze wie zich al verdiept heeft in de verkiezingsprogramma’s. ‘Ik ga niet stemmen, dat helpt toch niet!’ klinkt het achter in de klas. Veel van mijn medestudenten reageren bevestigend. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek is het vertrouwen in de politiek in tien jaar niet zo laag geweest. Met name jongeren herkennen zich niet in de poppenkast die zich in Den Haag afspeelt. Zeker als jonge zorgprofessional is het moeilijk om niet cynisch te worden. Maak je je dan óók nog druk om het klimaat of zoek je een woning, dan moet je wel heel sterk in je schoenen staan om niet moedeloos te worden.
Toch is er reden genoeg om optimistisch te zijn. De wereld heeft ons jongeren nodig om te veranderen. Neem het woningprotest en de klimaatprotesten op de A12, deze worden overspoeld door bevlogen jongeren met idealen en de overtuiging dat een betere wereld mogelijk is. Ditzelfde sentiment merk ik bij mijn medestudenten en collega’s in de zorg. Echter gaat dit vaak over de directe patiëntenzorg. Maar onze zorgsector is breder dan dat. Jarenlang is onze zorgsector bestuurd door bestuurders, politici en consultants met meer oog voor cijfers dan voor mensen. De roep om meer vakkundig personeel op dergelijke invloedrijke posities wordt steeds luider. Als het aan mij ligt, kiezen we ook nog voor onze jongere collega’s om deze handschoen op te pakken. Maar dan is het noodzakelijk om studenten en jonge zorgprofessionals op te leiden die niet afhaken, maar erop gebrand zijn om iets te veranderen. Die over de muren van hun organisatie heen durven te kijken en geloven dat zij gehoord moeten worden om onze zorgsector toekomstbestendig te maken.
Dit begint tijdens de opleiding, in de klas. Daar moeten we studenten politiek wakker schudden. Het is nu vaak afhankelijk van de docent hoeveel aandacht er is voor politiek en beleid. Laten we dit voor de toekomst vastleggen in het onderwijs. Omdat iedereen is gebaat bij zorgprofessionals die zich vol idealen uitspreken om zaken écht te veranderen. Voor de komende weken doe ik een oproep aan al mijn medestudenten, collega’s en docenten. Schud je leerlingen, collega’s en medestudenten politiek wakker. Spit verkiezingsprogramma’s door, voer gesprekken over de belangrijke onderwerpen en ga op zoek naar politici die écht het beste voor hebben met onze sector. Ben wantrouwend naar politici die nu gouden bergen beloven, nadat ze zelf twaalf jaar aan het roer hebben gestaan van ons land. Word politiek wakker, of nog beter: politiek actief! Verrijk onze zorgsector met een bevlogen en idealistisch blik die je alleen op onze leeftijd hebt. Onze sector is toe aan verandering en die verandering begint bij ons. Zeg het voort!
