Een jaar woonde ik met mijn gezin in New York en deed er onderzoek naar het leiderschap van Amerikaanse verpleegkundigen. Met enige jaloezie hoorde ik mijn Nederlandse collega’s zeggen dat ze daar, aan de overkant van de grote plas, wél trots waren op hun vak. Proud to be a nurse. Ik kwam er al snel achter dat deze Amerikaanse trots bittere noodzaak was. Als je niet van de daken schreeuwde dat je trots was op je vak lag je er bij een volgende reorganisatie uit. En dat is in een land zonder sociale zekerheid een serieus probleem. Toch wens ik het leiderschap van Nederlandse verpleegkundigen wel een vleugje van deze trots. We hebben een prachtig vak en als we dat allemaal uitstralen, trekt het vast nieuwe collega’s aan. En toch kloppen we onszelf niet zo graag op de borst. Voor je het weet, ben je een aansteller of aandachtzoeker. Trots is meer iets voor grote ego’s, niet
