Myke de Bonouvrié aan het woord

  • 3 min.
  • Mijn lichtend voorbeeld

In deze rubriek vertellen opleiders, verpleegkundigen of verzorgenden over hun ‘lichtend voorbeeld’, hun bron van inspiratie. Deze keer is Myke de Bonouvrié aan het woord. Zij is werkzaam bij Attent Zorg en Behandeling als Manager Opleiden en Ontwikkelen.

Wat is je carrière tot nu toe?

‘In 1997 had ik mijn eerste stage-ervaring in het uitzendwezen vanuit de mbo-opleiding Sociaal Juridisch Dienstverlening. In de zomer van 1998 heb ik in Kenia ontwikkelingswerkprojecten bezocht en leerde ik hoe belangrijk het is om werkelijk iets voor een ander te betekenen. Na terugkeer volgde ik de duale hbo-opleiding aan de Academie voor Mens en Arbeid en werkte ik bij Manpower. Bij Ziekenhuis Rijnstate en Verpleeghuis Zevenaar heb ik mijn afstudeerstage gedaan, waar het “werkelijk iets voor een ander betekenen” weer voelbaar was. Na diplomering ben ik in dienst gekomen en betrokken bij de ontwikkeling van Belevingsgerichte Zorg binnen Verpleeghuis Zevenaar. Dat was het moment dat ik in aanraking kwam met het gedachtegoed van Anneke van der Plaats. Dit heeft me gevormd in mijn verdere carrière. Na de ontvlechting van Verpleeghuis Zevenaar werd ik in 2007 Hoofd P&O, waar opleiden onderdeel van was. Vanaf 2009 was ik naast hoofd P&O ook interim-clustermanager PG en in 2011 heb ik de functie van Hoofd P&O losgelaten. Na enkele jaren besloot ik het P&O-vak weer in te gaan en zo ben ik in 2017 bij Attent Zorg en Behandeling gestart als P&O Adviseur. En hier heb ik vier jaar geleden de stap gemaakt naar Manager Opleiden en Ontwikkelen.’

Wie is jouw lichtend voorbeeld en waarom?

‘Anneke van der Plaats leerde ons dat de omgeving bepalend is voor het brein van de mens met dementie. Daarin voelde ik heel veel herkenning. Ik leerde voor het eerst over het overprikkelde brein en dat, als je contact hebt met jezelf, je in echte verbinding kunt komen met de ander. Als je je bewust bent van je eigen overtuigingen en gedachtenpatronen, kun je in een oordeelloze waarneming komen en jezelf de vraag stellen: “Doe ik het goede goed?” en “Wat heb ik nodig in de verbinding met de ander?” Niet alleen mentaal, maar ook het lichaamsbewustzijn is daarin belangrijk. Hoe voelt je lichaam, waar voel je je emotie? Het is soms veel veiliger om in gewoontes te schieten, want als je gaat voelen dan kom je ook je pijn tegen. Dat geeft ongemak en dat verdragen, daar is lef voor nodig. Dit vragen we van onze zorgmedewerkers in de verbinding met onze cliënten, maar ook van onze leiders in hun leerleiderschap naar onze medewerkers.’

Welke invloed heeft zij op jouw carrière en werk gehad?

‘Wat ik leerde van Anneke heb ik meegenomen als Manager Opleiden en ontwikkelen. Het leerleiderschap is een van de dertien ontwerpprincipes voor een krachtige leerwerkomgeving. Leidinggeven gaat óók vanuit die verbinding en écht contact maken met de medewerker. Hoe faciliteer je mensen in het leren? Durf je het gesprek aan te gaan over de lege momenten in de dag? Kun je zonder oordeel onderzoeken hoe je met en van elkaar kunt leren? De waarderende, oordeelloze dialoog voeren. Vanuit waardering kun je “hier doen we dit al jaren zo” verbinden met “het kan ook anders”. Geen strijd, maar een leermoment. Leren wordt dan innoveren. Op die manier faciliteer je het leren niet alleen op papier, maar creëer je samen iets voor de zorgontwikkeling van je afdeling én je vak. In het leerleiderschap is het essentieel dat je stuurt op een omgeving waarin de momenten van leren herkenbaar en gekaderd zijn. De reflectie en goede dialoog voeren vragen tijd in het moment, zonder verspillen we meer tijd.'

Welke ene vraag zou je haar willen stellen?

‘Hoe gaan we dit gedachtegoed morgen nog vasthouden, in deze overbelaste arbeidsmarkt? Hoe gaan we dit verdiepen en samen doen, met de cliënten en hun netwerk? Dat vraagt lef. Hoe gaan we het stilstaan versterken en durven we dat in de grote opgave waar we voor staan?’

Voor wie zou jij een lichtend voorbeeld willen zijn?

‘Voor mensen die dreigen vast te lopen en waarvoor de (onderwijs)loopbaan niet vanzelf gaat. Ik zou tegen deze mensen willen zeggen dat het helpt om even stil te staan, zodat je weer in contact met jezelf kan komen. Dat jij zelf voor die stilstand mag en kan zorgen. Vanuit daar ontstaat er weer ruimte en ontvouwen zich nieuwe mogelijkheden.'


OPROEP

Heb jij ook een lichtend voorbeeld en wil je daarover vertellen? Mail dan naar redactie@onderwijsengezondheidszorg.nl.