In het recent uitgekomen boek #eHeld geeft Suzanne Verheijden middels dagboekfragmenten een kijkje in het leven van Sanneke, een jonge zorgprofessional werkend in een snel veranderende wereld. Voor de laatste editie van ‘De toekomst is nu’ schreef Suzanne twee nieuwe dagboekfragmenten namens eHealthambassadeur Sanneke.
Dinsdag 8 april
Ik schrok me vanmorgen kapot! Ik deed mijn ogen open en wilde op mijn telefoon kijken hoe laat het was toen er opeens een enorme projectie in de lucht verscheen met twee afbeeldingen van mijn favoriete ontbijt. Een virtueel bakje yoghurt met frambozen en schuddebuikjes en een magnetronbakje met warme appeltjes met kaneel en Griekse yoghurt leken zo mijn smartphone uit te glijden. Toen mijn hartslag weer een normaal tempo bereikt had, herinnerde ik me dat dit de eerste dag was van de pilot rondom kunstmatige intelligentie waar ik aan mee doe namens de andere eHealth-ambassadeurs.
We hadden gisteren een instructiebijeenkomst. We krijgen de hele dag virtuele keuzes voorgelegd en mijn kunstmatig intelligente gluurder probeert aan te sluiten bij de situatie waar je je in bevindt maar leert ook van je eerdere keuzes. Ik heb me over laten halen om mee te doen omdat ik de voordelen zag voor mijn werk met al die nieuwe zij-instromers in mijn team. Die worden zo makkelijker op de werkplek zelf ingewerkt. Nu loopt er wel een vraagbaakrobot mee, maar dat is niet voldoende bij de ingewikkelde keuzes. Maar dat het ook thuis plaats gaat vinden vind ik heftig. Ze willen in het kader van preventie aandacht voor balans tussen werk en privé. Ze willen ook je bioritme beter leren kennen voor je ideale rooster. Nou die balans is al jaren zoek mensen! En mijn rooster loopt nooit gelijk met wat ze vooraf bedacht hebben. Maar goed. Niemand dwingt me, ik wil gewoon leren hoe het werkt en kijken of het nuttig is voor mijn collega’s.
Ik heb gezegd dat ik het systeem keihard uitzet als het me niet bevalt. De projectleider gaf tijdens de uitleg met een knipoog van achter zijn Harry Potter-brilletje aan dat we de camera’s met één knopje allemaal uit konden zetten als we ‘geslachtsgemeenschap wilden hebben’. Ten eerste: wie gebruikt in hemelsnaam de term geslachtsgemeenschap nog? Ten tweede: er zijn zelflerende computers op aangesloten. Die trekken na tweewekelijks wegklikken in de nacht echt wel de conclusie dat wij aan het seksen zijn. Mark vindt het belachelijk dat ik meedoe aan dit experiment en weigert in mijn huis te komen tijdens de testperiode, dus als er al ‘gemeenschap tussen geslachten’ plaats zal vinden is het in zijn tiny house en niet in het mijne.
Toen ik mijn fiets pakte om naar het werk te gaan heeft mijn digitale gluurder me wel mooi gewezen waar mijn sleutels lagen. #nualmeerwaarde.
Woensdag 9 april
Ik was net bij Meneer van Peperstraten. De sensoren in zijn slimme vloer gaven meldingen over een onregelmatig bewegingspatroon. Toen hij de deur opende via zijn wearable snapte ik meteen waarom. Hij had aan één voet een halve donkerblauwe pantoffel had hangen. De andere sok had hij maar half aangetrokken waardoor de stof van de tenen bij elke stap tegen de vloer kletste.
Toen ik binnenkwam met een vrolijk ‘Goedemorgen’, kreeg ik een korte ‘ja’ als begroeting terug. Hij liep naar de keuken en ging in de weer met zijn airfryer zonder me aan te kijken. Ik kom al jaren bij hem thuis maar zo’n warme ontvangst heb ik nog niet eerder gehad. ‘Zal ik zelf even koffie pakken, meneer van P?’, vroeg ik. Het antwoord bestond uit een soort dierlijke grom gecombineerd met een ram van een schroevendraaier tegen de deksel van het apparaat. Hij keek zo boos en gefrustreerd dat ik ervan schrok. Ik liep naar hem toe en legde mijn hand op zijn schouder ‘Alles OK meneer van P?’ Hij gooide de schroevendraaier de wasbak in, legde zijn handen op de rand van het aanrecht en ademde diep uit. Toen begonnen zijn schouders te schokken en drupten er dikke tranen in zijn gereedschapskist. Ik legde mijn hand op zijn arm en begeleidde hem zachtjes naar zijn stoel. ‘Vertel eens, wat is er aan de hand?’ vroeg ik toen hij, zonder over zijn wapperende sok te vallen, in zijn fluwelen stoel zat. Hij pakte zijn geruite opa-zakdoek uit zijn broekzak en snoot zijn neus.
‘Ik word oud Sanneke’, zei hij toen met een intens verdrietige blik. ‘Ik krijg niks meer gerepareerd. Ik sta regelmatig naar een apparaat te kijken en dan weet ik niet meer wat er kapot was. En als ik daar dan achter ben kijk ik naar mijn kist en weet ik niet welk gereedschap ik nodig heb. Dat is toch geen leven! Straks ben ik afhankelijk van die amateurklussers met die patserbussen zonder enige fatsoenlijke vakopleiding’, en begon weer te snikken.
Ik keek naar het aanrecht dat bezaaid was met zoveel materialen dat een ‘patserbus’ er volledig mee gevuld had kunnen worden. ‘Heeft u al wel iets gegeten en gedronken vandaag?’ vroeg ik terwijl ik over zijn arm bleef wrijven. ‘Dat weet ik niet’, antwoordde hij zacht. Ik stond op en liep naar de keuken. ‘Met een dikke tosti met uw favoriete augurk en ketchup ziet het leven er al weer beter uit meneer van P!’, en opende de deur van de koelkast. Daar stond in het midden op de onderste plank een half flesje koffiemelk en een bijna lege pot Amsterdamse uitjes. In de groentela lag een bruine stronk broccoli en in de deuropening stonden vijf potten ketchup.
‘Ik ben blij dat jij er bent’, zuchtte meneer van P.
Ik draaide me om en keek met pijn in mijn hart naar het hoopje ellende ineengezakt in de statige stoel. Ik pakte mijn telefoon en daar verscheen direct een visualisatie. Een keuzemenu met de titel: uitbreiding thuiszorg. 8 uur per week of 12 uur per week. #Wauw. Ik klikte op de tweede optie en pakte een waterglas uit de kast.