Om dit te onderzoeken hebben zij 146 tweedejaars verpleegkundestudenten van vier verschillende scholen in Frankrijk at random verdeeld in een groep met simulatie via een serious game (SG) en een groep met de traditionele lesmethode (TL). Studenten wisten niet van de doelstelling van de studie noch tot welke groep zij behoorden (single blind).
In de SG-groep speelden studenten individueel op computers de serious game met twee casussen. Hierna volgde een nabespreking in een groep met een docent. In de TL-groep werkten studenten individueel aan dezelfde casussen, maar dan op papier. Dit werd opgevolgd door een traditionele les met een powerpoint-presentatie door een docent.
Het niveau van klinisch redeneren werd gemeten met zogenaamde script concordance tests (SCTs), zowel direct na de les als één maand later. SCTs worden als een goede manier beschouwd om
Kan serious gaming een manier zijn om klinisch redeneren te leren?
Het vroegtijdig kunnen signaleren van achteruitgang bij de patiënt en daarop goed kunnen reageren, heeft grote invloed op diens prognose. Daarom is het essentieel dat verpleegkundigen hiertoe worden opgeleid. Hoewel simulatietrainingen worden aanbevolen om klinisch redeneren aan te leren, worden de meeste verpleegkundestudenten opgeleid via traditionele lesmethoden (klassikaal, luisterend en schriftelijk). Blanié et al. (2020) vergelijken in hun onderzoek een traditionele lesmethode met een serious game waarin een simulatie inclusief nabespreking centraal stond. Beide lesvormen hadden als uitgangspunt het klinisch redeneren te verbeteren rondom het signaleren en handelen bij achteruitgang van een patiënt. Maar werkt een serious game nu beter?