Studenten en stagiaires die niet excelleren of opvallen worden gediskwalificeerd met begrippen als de ‘zesjescultuur’. Dit doet geen recht aan de doorsnee student, terwijl de excellente student niet per definitie een goede verpleegkundige behoeft te zijn.
Onderwijs wordt meer en meer beoordeeld op haar economische relevantie. De taal die in visiedocumenten en beleidsnotities wordt gesproken is die van het bedrijfsleven. Een belangrijk uitgangspunt is de veronderstelling dat als meer mensen beter en hoger onderwijs genieten hierdoor de welvaart toeneemt (Chang, 2010). &ellipsis;
