Introductietijd

Het is alweer even geleden dat ik mijn eerste stage liep in een ziekenhuis. Ik had die nacht slecht geslapen. Als de dood dat ik mijn wekker niet zou horen, die om 05.30 uur zou afgaan. Ik moest van mijn studentenkamer naar het station fietsen, de trein pakken, weer een stukje fietsen, om mij vervolgens om 07.00 uur op de afdeling Neurologie te melden. De blauwe sigarettenrook verraadde waar de zusterpost zich bevond; we praten over eind jaren tachtig. Daar ontmoette ik mijn begeleidster die al druk bezig was met het lezen van dossiers. ‘Oh, je bent nog niet omgekleed, ga maar even naar de linnenkamer voor je uniformen.’ Ondanks haar uitleg, kon ik de linnenkamer niet vinden en verdwaalde ik hopeloos in het ziekenhuis. Toen ik uiteindelijk in de linnenkamer aankwam, kreeg ik een stapeltje witte jurken overhandigd. Ik had niet nagedacht over bijpassende schoenen, het scheren van mijn benen of de juiste onderbroek. Die dag liep ik vol verwondering achter mijn begeleidster aan. Ik probeerde alles te onthouden van wat ze me vertelde, wat bijna onmogelijk was. Op een gegeven moment sprak een patiënt vanuit zijn bed mij aan met ‘zuster’. Het duurde even voordat ik in de gaten had, dat hij mij bedoelde.

Inmiddels is er veel veranderd en zijn er onderbouwde introductieprogramma’s voor leerlingen, studenten en nieuwe medewerkers. Voor de begeleiders van stagiaires worden trainingen aangeboden. Een eerste kennismaking vindt tegenwoordig meestal plaats voorafgaande aan die eerste stagedag. Ondanks deze verbeteringen blijft de inwerkperiode een intensieve periode die nu eenmaal tijd kost. En laat dat laatste nou net een schaars goed zijn in onze gezondheidszorg. Investeren in inwerken is investeren in de toekomst en verdient zich dubbel en dwars terug. Begin met het bieden van vertrouwen aan je student of leerling; je mag de tijd nemen om in te werken. Opleiden van toekomstige collega’s is per slot van rekening onderdeel van je vak.

Onlangs ben ik begonnen in mijn nieuwe baan en dacht ik weer terug aan die eerste stagedag. Ik voelde me weer helemaal eerstejaars stagiaire toen ik onderweg naar mijn eerste fysieke kennismakingsgesprek ‘in huis’ verdwaalde en dus te laat kwam. Een nieuwe baan met een mengeling van leuke spanning en oncomfortabele gevoelens. Er komt veel informatie op je af en routine ontbreekt. Niet voor niets is het advies om je de eerste honderd dagen te verwonderen, te luisteren en te observeren. In mijn verwondertocht voel ik mij momenteel een kwalitatieve onderzoeker. Elk kennismakingsgesprek, iedere bijeenkomst voegt weer een stukje toe aan mijn perspectief. Het beeld dat ik aan het vormen ben van mijn opdracht binnen de organisatie wordt steeds scherper. Het is superleuk om de tijd te krijgen voor deze ontdekkingstocht. Ieder puzzelstukje dat op zijn plek valt, voelt als een ‘aha-ervaring’. Aha, zo zit dat dus! Weer iets ontdekt tijdens mijn speurtocht! Ik gun alle studenten, leerlingen en nieuwe medewerkers de tijd en ruimte voor een dergelijk avontuur.

‘Gelukkig’ begon mijn eerste dag in verband met de toen nog geldende maatregelen, digitaal vanuit mijn eigen huis. In mijn huidige functie draag ik ook geen uniform. Over de juiste schoenen of onderbroek hoefde ik me dit keer dan ook helemaal geen zorgen te maken.