‘Er is weer rotpost,’ zegt mijn vader wanneer ik de kamer binnenkom. Hij vergeet te groeten, zoals hij veel dingen vergeet sinds hij dementerend is en enigszins afatisch. Ik schakel mijn persoonlijke woordvinder in. “Rotpost”, dat zijn brieven met kleine letters, bankafschriften met eindeloze reeksen cijfers, of documenten van overheidsinstanties in onbegrijpelijke ambtelijke taal. Vaak voorzien van formulieren met het verzoek die ingevuld te retourneren. Ik vind dat ook rotpost. Samen nemen we alles door, ik licht toe, vul in en ruim op. Mijn vader ontspant.
&ellipsis;